پس از آفرینش آدم خدا گفت به او:
نازنینم آدم،باتو رازی دارم،اندکی پیشتر آی..
آدم آرام و نجیب آمد پیش،زیر چشمی به خدا می نگریست؛
محو لبخند غم آلود خدا،دلش انگار گریست..
"نازنینم آدم(قطره ای اشک زچشمان خدا چکید)یاد من باش که بس تنهایم.."
بغض آدم ترکید،گونه هایش لرزید، و به خداوند گفت:
من به اندازه..من به اندازه گلهای بهشت..نه...به اندازه عرش..نه نه...من به اندازه تنهاییت ای هستی من؛دوست دارت هستم
آدم کوله اش را برداشت،خسته و سخت قدم بر می داشت،
راهی ظلمت پرشور زمین،طفلکی بنده غمگین آدم؛
در میان لحظه جانکاه هبوط،باز از خدا شنید که گفت:
نازنینم آدم،نه به اندازه تنهایی من،نه به اندازه عرش،نه به اندازه گلهای بهشت...که به اندازه ی دانه ی گندم فقط یادم باش؛
نازنینم آدم،نبری از یادم...

نظرات شما عزیزان:

soroush love

ساعت12:43---25 دی 1393

[وب سایت] - [ایمیل]

قشنگ بود امیدوارم تو همه ی مراحل زندگی موفق باشید
پاسخ: مرسی لطف داری همچنین

دخترمهر

ساعت9:59---23 دی 1393

[وب سایت]

خیلی قشنگ بود

Nariman

ساعت23:15---22 دی 1393

[وب سایت]

باران هم نبارد خیالی نیست
دم چشمانم گرم
که به یادت همیشه بارانیست

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: